Buur in nood

Een goed doel kan slechts door goede middelen bereikt worden, en een doel dat daarmee niet bereikt kan worden moet slecht wezen. Charles Dickens

Met zijn moeder als chaperonne kwam Ruben aan de deur om geld vragen. Niet voor hem zelf, maar voor de ijsberen. Die zijn namelijk in nood en dus had Ruben een toespraak voorbereid.

“De ijsberen zijn in nood,” begon hij, met een intekenlijst in de hand geklemd, “door de opwarming van de aarde.”

“Dat komt door mensen met een auto.” onderbrak ik zijn woordenstroom. “En wij hebben er geen.”

“Wij hebben er twee.” judaste zijn moeder onverwacht als Ruben voor wat ondersteuning naar haar achterom keek. Hulpeloos keek ie weer terug naar mij. De rest van zijn betoog leek ineens overbodig geworden.

[“Waar moet ik tekenen?” vroeg ik maar. Een glimlach brak door op het bijna wanhopige gezicht van Ruben. Ik had mijn pleziertje gehad en dat was me wel een ijsbeer waard.]

Stijl

Het meeste op de wereld slijt niet door gebruik, maar door poetsen. Erich Kästner (1899-1974)

Dit stukje is een moetje. Kortgeleden heb ik de stijl van de letters aangepast aan de stijl van Mowl: modern, schreefloos, onopgesmukt. Dat viel niet bij iedereen in de smaak.

Normaalgesproken haal ik daar m’n schouders over op, maar ’k besloot ditmaal toch es de proef op de som te nemen. ’t Is tenslotte zondag, nietwaar? Tijd voor huishoudelijke klusjes.

Dus scheep ik jullie op met een vraag, waarvan ’t antwoord er waarschijnlijk niet toe doet. Want vrijheid van meningsuiting is een groot goed, maar ’k doe d’r verder toch niks mee.

[En de vraag luidt: welk lettertype vind jij ’t best bij Mowl passen: dat van de eerste, tweede of derde alinea? Of van de uitsmijter?]

Op de goede weg

Als iemand vol vertrouwen in de richting van zijn dromen gaat, en het leven durft te leven dat hij zich heeft voorstelt, zal hij een succes hebben dat hij nooit had verwacht. Henry David Thoreau (1817-1862)

Broer en Zus belden kort na mekaar.

“Wat geven we moeder?” was de vraag.

“Simpel.” zei ik. “Een navigatiesysteem.”

“Een navigatiesysteem?” Zus was verbaasd.

“Dat wist ik wel.” zei Vrouw van Broer op de achtergrond.

“Moeder heeft laatst een afslag gemist op weg naar Broer en daar baalde ze enorm van.” zei ik.

“Goed, dan wordt ’t ’n navigatiesysteem.” zei Broer.

“Maar dan wel met de kaart van Europa.” vond Zus.

“Afgesproken.” zei ik.

[Morgen krijgt ze ’m officieel, maar gisteren heeft ze ’m maar alvast zelf gekocht. Want als je op je kinderen moet wachten, komt d’r nooit iets van terecht. Dat heeft ze na eenentachtig jaar wel geleerd.]

Smeren

Het overkomt de huichelaar soms dat hij zichzelf ervan overtuigt de deugden te bezitten die hij zich aanmatigt; zoals de kwakzalver, door steeds maar hoog op te geven van de heilzame werking van zijn zalf, uiteindelijk zelf gelooft wat hij zegt en zich er zelf mee inwrijft. John Petit-Sean

“Dat doe ik dus niet meer.” Brrrr klonk verontwaardigd en ik was nog maar net thuis.

“Wat niet meer?” vroeg ik. Ik zette m’n tas neer.

“Aambeienzalf voor je halen.” zei Brrrr. Ik was alweer vergeten dat ’k ’m gevraagd had dat te doen.

“O, heb je?” haspelde ik. “Bedankt.”

“Wilt u pillen of zalf?” imiteerde Brrrr ’t apothekersmeisje. “Dat ging nog wel. Maar is ’t inwendig of uitwendig? Wilt u ’t inbrengen of aanbrengen? Hoe moet ik dat verdorie weten?”

“’t Is ook maar voor alle zekerheid.” zei ik. “’k Heb nog nauwelijks last.”

“’t Leek alsof de rij achter me almaar langer werd.” mopperde Brrrr nog even door.

[Elke levensfase biedt weer nieuwe ontdekkingen. ’t Voelt goed Brrrr daar behulpzaam bij te zijn geweest.]

Boventallig

Want de andere wereld biedt niet veel vertier, de hel is heet, de hemel veel te wit. Jan Greshoff

Natuurlijk ken ik de poster. Ontelbare keren heb ik hem bekeken, liggend op mijn rug in de stoel van de mondhygiëniste. Terwijl zij plak en tandsteen verwijderde kon ik afleiding zoeken in het plakkaat aan het plafond.

Monumenten van de wereld staan erop getekend. Mount Rushmore, bijvoorbeeld. En de Magere Brug. Het Atomium, de Big Ben en de Eiffeltoren. Ontelbare keren had ik ze bekeken. Natuurlijk ken ik de poster.

Tussen het polijsten en het flossen door zag ik opeens iets nieuws. De Twin Towers. Ik had ze nog niet eerder opgemerkt. Nou ja, misschien wel opgemerkt, maar niet herkend. En nu, na al die jaren in die stoel naar het plafond te hebben getuurd, alsnog ontdekt. Wonderlijk.

“Misschien moet ik die poster maar es wisselen.” prakkiseerde de mondhygiëniste terwijl ze haar handschoentjes uittrok. Ik spoelde.

“Nee, nee!” protesteerde ik, mijn lippen deppend. “Ik ben nog niet uitgekeken.”

[Ik kan haast niet wachten tot mijn volgende bezoek. De assistente maakte een nieuwe afspraak voor september. Eerder kon echt niet, zei ze.]

En u bent?

Liever gelukkig leven met een onbekende dan ongelukkig met een bekende. Rabie’ bokidan el Ouardiji

Blij stapte de dame met het grijze haar en de rode neus de wachtkamer van mijn mondhygiëniste in.

“Hé, hallo René.” zei ze. “Wat leuk jou ook es ergens anders tegen te komen.” Mijn identificatiesysteem schoot prompt in de stress. Ook es ergens anders? Ik had geen idee waar ik deze vrouw überhaupt tegen zou moeten komen.

“Alles nog hetzelfde?” vroeg ze. Het klonk alsof ik ja moest antwoorden. Ik slikte mijn aarzeling in.

“Ja.” murmelde ik. “Alles nog precies zo.”

“Mooi.” zei ze.

De mondhygiëniste kwam de wachtkamer in.

“O, René, je bent er al.” zei ze. “Je kunt meteen meekomen.”

[Ik zombiede achter haar aan. Als ik omkeek knikte de vrouw met het grijze haar en de rode neus me vriendelijk gedag. Ik knikte terug.]

’k Heb hele grote bloempotten

Afval is makkelijk te produceren, moeilijk te verzamelen en onmogelijk om kwijt te raken. Edmund H. Volkart (1919)

Dat we de stenen bloempotten, die we na het opruimen kwijtwilden, naast de afvalcontainer hadden gezet in plaats van erin gegooid, was de man in de tegenoverliggende etagewoning niet ontgaan. Heftig gebarend stond ie voor ’t raam ons de les te lezen.

“’t Zijn mooie potten.” mimede ik m’n verweer met mijn handen in de lucht. “Die kunnen we toch niet zomaar kapotgooien?”

“Misschien wil iemand anders ze wel hebben.” droeg Brrrr z’n steentje bij. Maar ook daarmee wist hij de man, die steeds bozer leek te worden, niet te bereiken.

“Zijn we nu milieucriminelen?” vroeg ik Brrrr toen we even later veilig uit zicht waren.

[Enkele minuten later kwamen we weer terug op de plaats delict. De bloempotten waren verdwenen. En het bewijs van onze schuld uitgewist.]

Lucas 24:1-12

Elk verhaal, als je het maar lang genoeg laat duren, eindigt met de dood. Ernest Hemingway (1899-1961)

“Ik dacht dat ie dood was.” zei ik. “Maar toen ik d’r een foto van ging maken, begon ie ineens te bewegen. Eerst langzaam en dan steeds sneller.”

“En toen heb je ’t insect weer terug op z’n pootjes gezet, toch?” zei Brrrr tegen beter weten in.

“Euh, nee.” zei ik. “Toen heb ’k d’r een filmpje van gemaakt.” Ik wees naar de vensterbank waar ’t insect nog steeds met de pootjes in de lucht krabbelde. “Kijk, hij leeft nog.”

“Bruut.” zei Brrrr en aarzelde geen moment. Behendig wipte hij ’t beestje overeind. ’t Begon meteen heen en weer te lopen. “Zo.” zei Brrrr. “Da’s beter.”

[Een kwartier later lag ’t beestje alsnog op z’n rug. Uitgeput, wellicht, van het langdurige spartelen. Of misschien uit eigen keus. Wie zal ’t zeggen?]

Matteüs 28:19

Als de bloemen konden spreken zouden ze zwijgen. Bertus Aafjes

Tegen het einde van de rit stapte een man de coupé in. Onder zijn donkere colbertje droeg ie een oranje overhemd met daarop een houten kruis aan een kralensnoer. Z’n gezicht stond überblij. Uit alle forenzen verkoos hij mij.

“Hele fijne Pasen!” zei hij. “En alle liefde van Jezus!”

“Oei.” zei ik, verlaten door m’n laatste greintje gevatheid. Een man aan de andere kant van het gangpad gebaarde of ik de man in oranje kende. Geen idee, duidde ik terug.

De verkondiger was intussen voor de uitgang gaan staan. Toen de trein stopte en de deuren werden geopend hief de man zijn handen over de wachtenden op het perron.

“Hele fijne Pasen.” zei hij weer. “En alle liefde van Jezus.”

De wachtenden weken uiteen en boden de boodschapper en de reizigers ruimschoots gelegenheid de trein te verlaten.

[Als Mozes door de Schelfzee, dacht ik even. Maar dan nog een stukje moeilijker.]

Apostata

Het gladde ijs, een paradijs voor de man die dansen kan. Friedrich Nietzsche

De dansende Deen deelde de merengue met mij. En met zo’n vijftien anderen. Maar dat deerde niet.

“En wisselen.” riep hij bij gelegenheid. Dan bewoog mijn dansdame van dat moment naar links en kwam er van rechts een ander.

“Ik heb nog nooit zoveel vrouwen beetgepakt.” zei ik terwijl ik Y hielp met het dichtmaken van haar vestje. Ze keek hoe ik het knoopje, net onder haar borsten, door een minuscuul lusje peuterde.

“En?” vroeg ze, “Al van je geloof gevallen?”

[Een moment bracht deze onschuldige vraag me in verwarring. Maar toen na afloop de Deen me goedkeurend op m’n schouders tikte, wist ik die dreiging loos.]