Voldoende

Leef zo dat je je dagboek niet hoeft te verstoppen. Robert Orben

De consequentie van jarenlange ervaring is, dat je uiteindelijk achter een bureau wordt gezet. Dat was ook hem overkomen, maar het leek hem vooreerst niet te grieven.

“Ik wil alles eens een keertje meemaken,” reageerde hij tamelijk lauw. Ik knikte met hem mee, maar had mijn twijfels. Ik herinnerde me een beroepskeuzetest.

“Wat voor cijfer geef je je werk?” vroeg ik.

“Een zes.” zei hij zonder een moment twijfel.

“Een zes?” herhaalde ik, “Had je niet liever een zeven willen hebben? Of een acht?” Ik dorst het niet over een negen of zelfs maar een tien te beginnen.

Hij schudde zijn hoofd.

“Dat heb ik al gehad,” zei hij, “vroeger.”

Dan pauzeerde hij even. Mijn vraag leek hem tot overwegingen te brengen die hij misschien nog niet eerder had gemaakt. Uiteindelijk zuchtte hij.

“En een zes is toch voldoende?” vroeg hij.

“Natuurlijk,” antwoordde ik, terwijl ik zag hoe hij wegkeek.

Doorzichtig

Ook door de volwassenheid heen stroomt de rivier van mijn jeugd. Frans Depeuter

“Geef mij eens zo’n tasje,” wees de moeder naar haar zoon. Die twijfelde voordat hij onder de kassa greep.

“Weet je het zeker?” zei hij. Hij wees naar de boodschappen op de lopende band. “We hebben alleen maar chips en chocolade.”

De moeder verblikte zoals iemand kijkt die de woorden hoort die ze met alle macht had willen mijden. Haar lippen verstrakten en haar ogen vernauwden enigszins, maar voldoende om de boodschap te herkennen wanneer ze gezien zou zijn. De zoon bleek geen goede ontvanger.

“Het kan toch hierbij?” zei hij, terwijl hij een plastic tas omhoog hield. Hij was doorzichtig, waardoor je kon zien dat hij een verpakking tofoe omvatte.

“Die is vol,” snerpte ze, “geef me nou maar zo’n tasje.” Ze wees dwingend. De jongen gehoorzaamde onwillig.

“Wat een onzin,” weerstreefde hij bij het toereiken van de tas. Zijn moeder greep hem aan.

“Die is vol,” hamerde ze.

Uitkijken

In een rivier is het water dat u aanraakt het laatste van wat er voorbij is gestroomd en het eerste van wat er voorbij gaat stromen. Zo is het ook met de tijd. Leonardo da Vinci

Het jongetje trok zich los uit de hand van zijn zusje en rende de straat over, naar zijn moeder.

“Nee, nee!” riep die verschrikt, maar het was al te laat – het kindje was al overgestoken, voordat de laatste kreet verstomd was. Het wierp zich in de armen van de moeder, terwijl een aanstormende fietser het nog maar net wist te ontwijken. De moeder duwde hem meteen van haar af om hem bestraffend toe te spreken.

“Wil je dat nooit meer doen!” was niet zozeer de vraag als wel de opdracht van de moeder. Het jongetje leek het niet te begrijpen.

“Je had wel een ongeluk kunnen krijgen,” ging de moeder verder, “je had onder een fiets kunnen komen, of, of, ik weet niet wat!”

Het jongetje keek omhoog naar haar. Zijn ogen sprongen.

“Ik wilde alleen maar bij u zijn,” hakkelde het.

Bij gebrek aan woorden omhelsde zijn moeder hem.

Joshua

Ontreinig de beek niet die je dorst heeft gelest; belaster de vrouw niet die zich door jou liet kussen. Pythagoras

Dat hij Joshua heette wist intussen iedereen in de coupé en dat hij problemen had met zijn vriendin. Aan de telefoon legde hij uit wat er was gebeurd. Luid en duidelijk.

“Weet je, man, toen ik die foto zag waarop ze seks had met twee mannen tegelijk trok ik het niet meer.” Zijn stem had nu misschien verontschuldigend moeten klinken, maar hoorde meer verongelijkt. Het gemurmel van de passagiers verstomde. We konden bijna de praatgenoot van Joshua verstaan.

“Ik weet het, ik had haar misschien niet moeten slaan,” vertelde hij aan zijn telefoon. Het publiek werd nu muisstil, maar Joshua noteerde dit niet. “Het was tenslotte ook lang voordat wij elkaar leerden kennen.”

Hij dacht na of luisterde of misschien wel alletwee.

“En zo hard was het niet eens,” zei hij. De trein minderde vaart.

“Of vind jij mij nou een klootzak?” vroeg hij.

Ik zag een aantal reizigers knikken.

Gouden tip

Men kan de idealen van een volk leren kennen uit zijn reclame. Norman Douglas

De man liep op het meisje af, alsof er geen moment te verliezen was.

“Let op!” maande hij, waarna zijn priemende vinger het winkelpad inwees, “De yoghurtdrank is nu drie voor de prijs van twee.”

Het meisje had de man niet meteen in de gaten gehad. Maar toen ze zijn gezicht zag, aan haar zijde, met de uitdrukking die meer rappel las dan wenk, haalde ze geschrokken de dopjes uit haar oren.

“Sorry, meneer,” zei ze, met de luisterbolletjes in de handen, “ik verstond u niet.” Ze probeerde erbij te glimlachen. De man zag dat als een aanmoediging om dichterbij haar te komen. Op een handbreedte afstand zag hij zich verplicht haar nog eens te waarschuwen.

“Yoghurtdrank,” zei hij in kortschrift. Hij wees weer naar even verderop. “Daar. Drie voor twee.”

Hij keek om zich heen. Niemand had hen gehoord.

“Gouden tip,” wenkte hij. Dan zag hij een andere klant.