Grover

Niets verwachten van het leven dat is het geheim van alle echte blijheid. George Bernard Shaw (1856-1950)

Dit is Grover en hij is blij mij te zien.

Hij is altijd blij mij te zien. Of Billy. Al duwen we hem van ons af of jagen we hem de tuin uit, dat helpt geen zier. Wij horen bij zijn favoriete tweebeners.

Hij is zo blij ons te zien, dat ie — wanneer ie op het balkon staat en een blik van Billy of mij opvangt — meteen naar binnen rent om zijn speeltje te halen.

Met een rubber kluif in zijn bek is het namelijk slecht blaffen.

[De andere bewoners van de flat werden een beetje gek van zijn gekef. Dus heeft de Kleine Man Grover duidelijk gemaakt dat ie rustiger moest zijn. Grover heeft het begrepen.]

Posterijen

Vroeger was het beter dan nu, maar het is gelukkig voorbij. Piet Theys (1927-1974)

Klep-klep!

“Is dat de post?” roep ik.

“Ja.” zegt Billy. “Ik bedoel, nee.”

“Wat nou: ja of nee?”

Billy komt met een stapeltje enveloppen terug in de kamer.

“Ja, d’r is post,” zegt ie, “Maar het is niet De Post.”

“O.” zeg ik en ik begrijp hem.

[De Post was vroeger gewoon de postbode van de PTT die twee keer daags bezorgde. Maar PTT werd KPN en KPN werd TPG en TPG werd TNT. Dus vandaag bestelt TNT De Post. Post krijgen we ook in de bus. Die wordt door andere dragers van andere bedrijven bezorgd. Het is een klein, maar belangrijk verschil.]

Zin

Wat is funester dan te werken, te denken en te voelen zonder innerlijke noodzaak, zonder een diep persoonlijke keuze, zonder lust? Als een automaat van de ‘plicht’? Friedrich Nietzsche (1844-1900)

Voor het huis stond een installateur zijn bestelwagen uit te pakken. Aan de overkant van de straat was zijn collega hetzelfde aan het doen. Een jongedame passeerde de man. Ze was het type dat hetero’s ‘lekker ding’ zouden noemen. Nou ja, in elk geval hetero’s als de installateur.

Hij keek haar na om meteen daarna contact met zijn collega te zoeken. Daarbij stak hij zijn tong lebberend naar buiten.

Het ritueel herhaalde zich nog twee keer: nog twee keer keek de man de weglopende vrouw na, nog twee keer lebberde hij richting zijn collega. Toen was de jongedame uit het zicht verdwenen en pakte de installateur een thermosfles uit de wagen.

“Koffie?” riep hij naar de overkant.

[Even later dronken ze een beker troost. Nou ja, het was eigenlijk meer lebberen.]

Listen very carefully, I shall say this only once

Het water spreekt onophoudelijk en herhaalt zichzelf nooit. Octavio Paz (1914-1998)

Met ons vijven borrelden we in een Utrechtse kroeg.

Prinsjesdag was geweest en de politiek een voor de hand liggend onderwerp. Allerlei thema’s kwamen aan de orde. ‘In deze kabinetsperiode’ was een terugkerend begrip. Dit alles omlijst door de muziek van een jukebox en het geroezemoes van de andere gasten.

Toen weer iemand het had over ‘in deze kabinetsperiode’ ontviel me een gedachte waar ik al even op kauwde.

“Je bedoelt: voor het aantreden van het Kabinet Wilders-Verdonk?”

De jukebox hield stil. De tafel zweeg geschrokken. Acht ogen keken me navorsend aan. Toen zette Timi Yuro ‘Hurt’ in. Vijf keer verscheen er voorzichtig een grijns.

[Er hoefde niks te worden gezegd. Even waren we vijf vroegtijdige verzetsstrijders. Voor het geval dat.]

Zonder jou

De rook van het eigen huis is dierbaarder dan het vuur van de buren. Lucianus van Samosata (2de eeuw)

“Dit lijkt me nog wel wat.” Ik tikte op het beeldscherm. “Honderdveertig vierkante meter, drie kamers, balkon – of zeg maar: terras.”

Het was Billys schuld. Ziek als hij zich voelde, was hij gaan ijlen dat het griepje hem wel es fataal zou kunnen worden.

“Als ik er niet meer ben, kun jij niet meer hier blijven wonen.” schraapte hij droevig.

“Zonder jou zou ik het niet eens willen!” was mijn gewenste antwoord. Billy knikte tevreden. Daarmee zou de zaak zijn afgedaan, als ik niet nieuwsgierig zou zijn geworden waar ik dan, als weduwnaar in spe, mijn woonpijlen op zou moeten richten. Een bezoek aan een huizensite was snel geregeld, een potentieel appartement zo gevonden.

“Zaterdag is er kijkdag!” zag ik tot mijn blijdschap.

[Dit was teveel voor Billy. Hij griste de iBook uit mijn handen en klapte hem dicht. “Voorlopig ben ik nog niet dood.” snotterde hij. “Goed zo.” zei ik.]

Hugo

Roei je eigen boot. Euripides (480-406 vGT)

Bij de sigarenboer trof ik de makelaar.

“Hoe gaat het nu?” informeerde ze zorgzaam.

“Goed.” antwoordde ik. Ze knikte.

Toen, licht aarzelend: “Zou Hugo es een keer langs kunnen komen?”

“Natuurlijk.” zei ik. “Wie is Hugo?”

“Die werkt voor mij.” zei de makelaar. “Ik was zo enthousiast over jullie huis aan het vertellen, dat ie het per se wilde zien.”

Ik vond het best.

“Stuur maar langs.” zei ik. De makelaar leek tevreden. Ik wilde de winkel uitlopen, toen ze zich, met stemverheffing, tegen alle klanten richtte.

“Ze mogen van mij hun huis niet verkopen, hoor!”

[Onderweg naar huis moest ik aan Hugo denken. Ik vond het op de een of andere manier geen naam voor een mannetje van de makelaar.]

Gevolg

Iedere mens is de afstammeling van iedere koning en iedere slaaf. Kahlil Gibran (1883-1931)

Met opengesperde ogen lag ik klaarwakker in bed.

Naast me lag Billy, geheel conform de eisen van zijn griep, de longen uit zijn lijf te hoesten. Natuurlijk speet me dat voor hem, maar dat ik er geen slaap door kon vatten maakte me ook niet blij. Ik nam een besluit.

“Ik sta op.” zei ik en gaf hem een zoen. Beneden, op de bank, zou ik misschien nog wat rust vinden. Zijn reactie was een rochel.

Nauwelijks beneden gekomen hoorde ik boven gestommel. Even later ging het licht in het trappenhuis aan. En weer even later verscheen Billy in de woonkamer.

“Zonder jou kan ik niet slapen.” zei hij op mijn verbaasde blik.

[Hij had gelijk. Samen wakker zijn is beter dan alleen.]

Ongepast

Wie de zuiverheid van de droom niet wil bezoedelen met de kleine leugens van het bestaan, loopt dood tegen de kille muur van het absolute. Bergman (1921)

De verkoper van de straatkrant, die me altijd voor een dubbeltje oplichtte, stond bij de buurtsuper en verkocht de straatkrant. Opmerkelijk, want er bestaat in Arnhem geen straatkrant meer.

Om de ontstane leemte te vullen had de man op de een of andere manier de hand weten te leggen op de Brabantse tegenhanger.

Het belangrijkste verschil was de prijs: één vijftig! Veertig cent goedkoper dan de verscheiden periodiek. Ik betaalde met een twee-euromunt. Vriendelijk glimlachend kreeg ik de straatkrant aangereikt.

En dat was het.

[De straatkrantverkoper bleef glimlachen. Zou ik ook hebben gedaan.]

Australië

De auto is bij uitstek een product dat aansluit bij ons dierenbrein: onmiddellijk weg kunnen, niet denken, niet plannen. Piet Vroon (1939-1998)

De man stond in een afwachtende houding — handen op de rug, kin omhoog, buik vooruit — voor het postkantoor toen er om de hoek een turkooizen MG kwam gereden.

De auto reed tot aan de man en stopte daar. De bestuurder draaide het raampje open en keek vragend naar de man voor het postkantoor.

“Australië.” verklaarde deze. De bestuurder knikte, draaide het raampje weer dicht en reed weg.

[‘Wat raar.’ dacht ik. ‘Een turkooizen MG.’]

Andermaal

In het mysterie van ons wezen is beminnen, nogmaals beminnen, hetgeen ons is overgebleven van onze hemelse erfenis. Madame de Staël (1766-1817)

“Neuken?”

Toegegeven, mijn begroeting was niet-alledaags, maar ontstond snel nadat ik op het beeldscherm zag wie er belde. Kort was het stil, toen barstte de andere kant in lachen uit.

“Geweldig!” zei hij even later. “Schitterend!”

“Ja, hè?” beaamde ik. “Ik dacht: ‘Dit keer ontkomt ie me niet’.”

“Grandioos.” vond hij. “Maar dat is niet waarvoor ik bel.” En hij schakelde naadloos over op zijn eigen gespreksonderwerp.

[Het duurde even voor ik me realiseerde dat ie me weer ontglipt was. Ik moet me toch op andere tactieken beraden. Fuck.]